Waarom afscheidsfoto’s zo waardevol zijn:

Liefde vastleggen in moeilijke momenten

6 jaar geleden verloor ik mijn moeder

Wat een dag was dat.

De ochtend begon hectisch omdat één van mijn kinderen niet naar school, maar in plaats daarvan even naar Oma wilde.
Prima. Doen we.

Eerst de jongste naar school gebracht; de oudste moest naar Schijndel zou ik met de auto brengen zodat we snel konden handelen als mama zou overlijden. Daar waren we ons al op aan het voorbereiden.

Op weg naar huis ben ik eerst naar mijn ouders gereden om even te kijken hoe het ging met het idee om daarna meteen de middelste op te halen en naar Oma te gaan.

En toen ging het allemaal anders…

Terug in Boxtel, bij mijn ouders thuis aangekomen, trof ik mijn vader aan de telefoon. Mama's overlijden kwam nu heel dichtbij. Mijn zus was al onderweg maar moest van ver komen, mijn broer werd gebeld.

Ik ben bij mijn moeder op bed gaan liggen en heb haar hand vastgehouden. Tegen haar gepraat. Gezegd dat het goed was om dit leven en ons los te laten. Dat we van haar houden en dat ze de fijnste moeder was die ik me had kunnen wensen.

“Het is goed mama. Ik hou van je en ik laat je los”

Ik weet nog dat ik dat, een paar jaar daarvoor, ook tegen mijn Oma gezegd heb. Het voelt fijn, om iemand in liefde los te laten. 

Wat moest ik anders zeggen? Dat ik haar niet kwijt wilde? Dat ik haar niet kon missen? Dat wist ze echt wel.

Mijn zoon heb ik niet op tijd kunnen halen

Ik weet nog steeds niet goed hoe ik me daarbij voel. Wel ben ik enorm dankbaar dat ik er in haar laatste momenten bij kon zijn. Heb kunnen zien hoe mijn vader haar trouwring van haar vinger en om de zijne schoof. Getuige was van de liefde die er tussen hen was -en nog steeds is. Hoe ontzettend lief hij haar toegedekt heeft.

We hebben samen gehuild. Om het verlies. Om de liefde. Om troost bij elkaar te vinden.

Ik heb foto’s gemaakt

Gewoon, met mijn telefoon, met tranen in m'n ogen. Van het moment dat hij de ring van haar vinger schoof. Van haar gezicht. Van het verdriet en de liefde. Maar ook van de zon die prachtig door de gordijnen en de Maria van glas-in-lood scheen. Om niet te vergeten hoe prachtig het was, die dag.

Die foto’s zijn me dierbaar.
Ze helpen me her-inneren: opnieuw in mijn hart brengen wat anders zou vervagen.

Even later ben ik mijn zoon thuis, en de andere twee van school gaan halen.

Mijn broer en zus waren inmiddels ook thuis. Met z’n allen hebben we afscheid genomen. En wat gaat de tijd dan ineens snel. Er moet zoveel gebeuren, er is zoveel te zeggen en te delen.

… en ik ben in het moment gebleven

Toen heb ik geen foto's meer genomen. Ik wilde bewust aanwezig zijn. In het moment voelen wat er was.

Daarom dat ik het iedereen aanraad om een fotograaf aanwezig te laten zijn bij een uitvaart.

En ook daarvoor. Een opbaring thuis, het moment van het sluiten van de kist, ze zijn belangrijk. Je wil dat onthouden. En foto’s helpen om te herinneren. Te her-inneren. Opnieuw te zien of er van een ‘afstandje’ naar (terug) te kijken. Her-inneren. Ankeren. Vasthouden.

Liefde is… loslaten en vasthouden in herinnering

Dit is de ondertitel die ik het lookbook gegeven heb wat ik gemaakt heb over afscheidsfotografie.

Wil je het eens zien? Neem contact met me op, het is juist dáarvoor gemaakt.

Ook heb ik een boekje gemaakt met foto’s van kleine dingetjes in het huis van mijn ouders die me aan mijn moeder herinneren. Samen met de teksten die ik geschreven heb voor de afscheidsdienst is dat een waardevol boekje geworden. Dat is ook iets wat ik iedereen kan aanraden die iemand moet missen.

Het is ook iets wat ik voor -en met- jullie kan maken. Jullie eigen foto’s, gecombineerd met beelden die ik maak, samengevoegd tot herinneringsboek.

Omdat het er vaak bij in schiet om zoiets zelf te maken. Want de tijd gaat toch al zo snel.